Un problema de palabrasA poética de Xela Arias

  1. Nogueira Pereira, María Xesús 1
  1. 1 Universidade de Santiago de Compostela
    info

    Universidade de Santiago de Compostela

    Santiago de Compostela, España

    ROR https://ror.org/030eybx10

Revista:
Boletín da Real Academia Galega

ISSN: 1130-7714

Ano de publicación: 2021

Título do exemplar: Xela Arias

Número: 382

Páxinas: 31-40

Tipo: Artigo

DOI: 10.32766/BRAG.382.805 DIALNET GOOGLE SCHOLAR lock_openAcceso aberto editor

Outras publicacións en: Boletín da Real Academia Galega

Resumo

A visión de Xela Arias sobre a escrita reflectida en textos autopoéticos, conferencias ou entrevistas permite a reconstrución dun discurso metaliterario que non só define as claves da súa poética senón que a sitúa nunhas coordenadas estéticas e ideolóxicas. Das primeiras destaca a importancia da linguaxe —a palabra— nun constante exercicio de experimentación baseado na liberdade. Das segundas, a conciencia de estar a escribir desde unha condición, a de muller, e nunha lingua minorizada. E, como pano de fondo, a subversión da orde estabelecida, a denuncia dos falsos equilibrios e o cuestionamento da orde das cousas.

Referencias bibliográficas

  • Alonso, María (1989). Vigo me sugiere dolor. Atlántico Diario, 26/III/1989, 19.
  • Álvarez, Juan Carlos (1994). Los sentimientos son el agujero que han dejado a las mujeres. Faro de Vigo, 1/XII/1994, ‘Domingo’, 3.
  • Arias, Xela (1984a). Poética. En: IV Festival de Poesía no Condado. Salvaterra de Miño: A.C.D. O Condado.
  • Arias, Xela (1984b). Pregúntanme: a poesía. La Voz de Galicia, 10/V/1984 e 17/V/1984.
  • Arias, Xela (1988). ¿Que por que? Congostra, 0.
  • Arias, Xela (1989). Paixón de militancia e escuros desertores. Filología Románica, 6, 137-143.
  • Arias, Xela (1991). Autopoética. Boletín Galego de Literatura, 11, 199-202.
  • Arias, Xela (2001). ¿Para que os poetas hoxe?. En: Xela Arias. Álbum de Mulleres. Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega.
  • Arias, Xela (2003). Intempériome. A Coruña: Espiral Maior.
  • Carballa, Xan (1990). Xela Árias. Pertenzo a unha xeración pequerrechiña e diferente que non se identifica cos maiores nen cos máis novos. A Nosa Terra, 426, 21.
  • Carneiro, Montse (1990). Xela Arias cuelga en la pared los dramas inconfesables que descubre a través de la poesía. El Ideal Gallego, 12/VIII/1990.
  • González Fernández, Helena (2005). Elas e o paraugas totalizador. Escritoras, xénero e nación. Vigo: Edicións Xerais de Galicia.
  • Noia, Camiño (2004). Muller e literatura na escrita de Xela. En: Valentín Arias, ed. Xela Arias, quedas en nós. Vigo: Edicións Xerais de Galicia, 130-138.
  • Nogueira Pereira, María Xesús (2021a). A soidade xeracional de Xela Arias. En: Luís Cochón e Laura Caamaño Pérez, eds. Celebración de Xela Arias. “INTEMPÉRIATEME”. Sobre a dificultade de traducírmonos. Cadernos Ramón Piñeiro XLIV. Santiago de Compostela: Xunta de Galicia, 189-197.
  • Nogueira Pereira, María Xesús (2021b). Introdución. En: Xela Arias, Poesía reunida (1982-2004). Vigo: Edición Xerais de Galicia, 8-64.
  • Nogueira Pereira, María Xesús (2021c). Xela Arias. De certo, a vida ía en serio. Santiago de Compostela: Chan da Pólvora.
  • Porteiro, María Xosé (1996). Xela Arias. ‘O poema vaime. La Voz de Galicia, 21/III/1996, 3.
  • Rivas, Manuel (1990). Xela Arias, a escritora que convertiu os cabalos en tigres. La Voz de Galicia, 25 /III/1990, 105.
  • Romaní, Ana (2003). Xela Arias, serse intempestiva. Tempos novos, 78, 82.
  • Vázquez de Gey, Elisa, ed. (1988). Queimar as meigas. (Galicia, 50 anos de poesía de muller). Madrid: Torremozas.
  • Vidal Villaverde, Manuel (2002). Denuncia do equilibrio. Atlántico Diario, 18/II/2002.
Fonte de datos: Dialnet