Complejos metálicos conteniendo ligandos quinónicos

  1. Casanova Pin, María Isabel
Dirixida por:
  1. María Luz Durán Carril Co-director
  2. José Arturo García Vázquez Co-director

Universidade de defensa: Universidade de Santiago de Compostela

Fecha de defensa: 20 de xullo de 2011

Tribunal:
  1. José Sordo Rodríguez Presidente
  2. Mª Teresa Pereira Secretaria
  3. Laura Valencia Matarranz Vogal
  4. Jesús José Fernández Sánchez Vogal
  5. María José Macazaga Porlán Vogal
Departamento:
  1. Departamento de Química Inorgánica

Tipo: Tese

Teseo: 308129 DIALNET

Resumo

El presente trabajo aborda la síntesis y caracterización estructural de diversos ligandos quinonas, que se caracterizan por presentar además de átomos de oxígeno de naturaleza cetónico propios de la quinona otros átomos dadores como oxígeno fenólico o nitrógeno amida, y de sus complejos homolépticos con diversos metales transicionales (cobalto, níquel y cobre) y no transicionales (cinc, cadmio, estaño y plomo) así como de los compuestos heterolépticos de esos mismos metales con 2,2'-bipiridina o 1,10-fenantrolina como coligandos. Todos los complejos metálicos, excepto los de estaño fueron sintetizados siguiendo un procedimiento electroquímico. La oxidación anódica del correspondiente metal en una celda electroquímica conteniendo una disolución del ligando quinónico, ha permitido obtener una serie de complejos homolépticos. Cuando a la celda se le añade además de la quinona un ligando neutro adicional como 2,2'-bipiridina, 1,10-fenantrolina, se obtuvieron, en una sola etapa, los correspondientes compuestos heterolépticos. Los complejos organométalicos de estaño y plomo, fueron obtenidos siguiendo un método químico, que implica el uso de diferentes sales metálicas como productos de partida. Los diferentes compuestos preparados han sido caracterizados siguiendo las técnicas habituales de, análisis elemental, espectroscopía infrarroja, espectrometría de masas para todos los compuestos y además por resonancia magnética nuclear cuando los compuestos sean diamagnéticos. Los complejos de los metales de transición se han estudiado por medio de la espectroscopia ultravioleta-visible y en algunos casos por medidas de susceptibilidades magnéticas. En aquellos casos, donde la cristalización de los compuestos ha sido adecuada, sus estructuras han podido ser determinadas por difracción de Rayos X.